ဒီေန႔ေတာ့ သီရိတို႔မႏၱေလးရဲ႕ အစဥ္အလာႀကီးမားတဲ့ သႀကၤန္ပဲြေတာ္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သႀကၤန္မွာ ခရီးထြက္ဖို႔ ခဏခဏ စဥ္းစားဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေနာက္ဆံုး အေျဖကေတာ့ မသြားေတာ့ဘူး ဆိုတာခ်ည္းပါပဲ။ သႀကၤန္ အႀကိဳေန႔ မေရာက္ခင္ ၂ရက္ေလာက္ အလိုမွာဆိုရင္ မႏၱေလးမွာ ေရေတြ စပက္ ေနပါၿပီ။ က်ံဳးဘက္ မသြားလိုက္နဲ႔ သြားလိုက္ လို႔ကေတာ့ ႐ႊဲၿပီး ျပန္လာၿပီသာ မွတ္ေတာ့။ သီရိတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက သႀကၤန္ဆိုရင္ အိမ္ေ႐ွ႕မွာ မ႑ပ္ ထိုးၿပီး ေရပက္ေနက် ... ကလည္း ကေနက်ေပါ့ေလ။ အိမ္မွာက မိန္းကေလးက မ်ားေတာ့ အလုပ္ ျဖစ္တာေပါ့ ... ကိုယ့္ညီအမ တစ္ေတြေပါင္းၿပီး ကတာနဲ႔ ပဲြစည္ေနၿပီ..။
သီရိတို႔ ညီမေတြ ဘယ္ေလာက္ အကဝါသနာ ပါလည္းဆိုရင္ ငယ္ငယ္ ကတည္းက အိမ္မွာအကဆရာမေခၚၿပီး အကသင္ခဲ့တာပါ။ ေမေမတို႔ ညီမ တစ္ေတြ ကလည္း ဒါမ်ဳိးေတြ ဝါသနာပါေတာ့ အေဒၚေတြ အားလံုးကလည္း အားေပးတာေပါ့။ သီရိ ဆိုရင္လည္း လူႀကီးေတြ ေျမာက္ေပးတိုင္း ေကြးေနေအာင္ ကခဲ့တဲ့သူပါ။ သႀကၤန္မေရာက္ခင္ ၁လေလာက္ အလိုကတည္းက အိမ္မွာအကတိုက္ ေနၾကပါၿပီ။ ေန႔တိုင္းညတိုင္း စိတ္ပါတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ထၿပီးအကတိုက္ ၾကတာပါပဲ။ သႀကၤန္ေရာက္ဖို႔ ၂ပတ္ေလာက္ အလိုမွာဆိုရင္ အိမ္ေ႐ွ႕မွာမ႑ပ္စေဆာက္ပါၿပီ... အဲ့ဒီလိုအခ်ိန္ဆို အရမ္းေပ်ာ္တာေပါ့ ၊ ညီမေတြ အားလံုးလည္းအရမ္းတက္ႂကြေနပါၿပီ။
အႀကိဳ႕ အႀကိဳေန႔ မွာေတာ့ က်ဳံးဘက္ကို သြားၿပီး မ႑ပ္ ဘယ္ႏွစ္ခု႐ိွလည္း ဆိုတာ သြားၾကည့္ပါတယ္။ ေရဘူးေတြ ယူသြားၿပီး သူမ်ားေတြကို ေရလိုက္ပက္တဲ့ အလုပ္လည္း လုပ္ရင္းေပါ့ေလ။ က်ဳံးကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ေတာ့ တစ္ခါမွ မပတ္ဖူးပါဘူး… ေမေမက ဘယ္ေတာ့မွ မလႊတ္ဘူးေလ။ လူအရမ္းမ်ားၿပီး အႏၱရာယ္မ်ားလို႔တဲ့ … သီရိက တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ အုပ္စုလုိက္ႀကီး က်ဳံးပတ္ ၾကည့္ခ်င္တာေပါ့ေလ… မႏၱေလးသူပဲဟာ။ ဘယ္ေတာ့မွ မေအာင္ျမင္ပါဘူး ၊ ေနာက္ဆံုးက်ရင္ ေမေမက မလႊတ္တာခ်ည္းပါပဲ။
အႀကိဳေန႔ မနက္မွာေတာ့ အေဒၚအပ်ဳိႀကီးရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ မဟာျမတ္မုနိဘုရားကို အာ႐ုဏ္မွာ သြားဖူးေလ့႐ိွပါတယ္။ အရမ္းကို ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းပါတယ္ … ဘုရားႀကီးကို မနက္ အေစာႀကီး သြားဖူးၿပီး ရလိုက္တဲ့ ၾကည္ႏူးမႈမ်ဳိးက ဘာနဲ႔မွမတူပါဘူး။ စိတ္က အရမ္း ေအးခ်မ္းၿပီးေတာ့ ၾကည္လင္ ေနပါတယ္။ အဲ့ဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးကလည္း တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါပဲရႏုိင္တာပါ (ခါတိုင္းဆို သီရိတို႔က ဘယ္ေတာ့မွ အိပ္ရာက မထႏိုင္ဘူးေလ)။
ဘုရားက ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ဆို ေရမပက္ ၾကေသးပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ရပါတယ္။ အႀကိဳေန႔ ညေနပိုင္းမွ စၿပီး ေရပက္ ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ့လည္း အႀကိဳေန႔ မနက္မွာ ၿမိဳ႕ထဲကို ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္ ၾကပါတယ္။ က်ဳံးဘက္မွာဆိုရင္လည္း အႀကိဳေန႔ မနက္မွာ ေရမပက္ၾကေသးပါဘူး။ ညေနပိုင္းမွ ဖြင့္ပဲြနဲ႔ အတူတူ စပက္ၾကတာပါ။ မနက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေရပိုက္ေတြဘာေတြ စမ္းၾကတာေပါ့။
သီရိတို႔ မႏၱေလးရဲ႕ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အစဥ္အလာေလး တစ္ခုကေတာ့ စတုဒီသာ ေကၽြးတာပါပဲ။ အရမ္းကို ျမတ္ႏိုးစရာေကာင္းတဲ့ အစဥ္အလာေလးပါ။ လူတန္းစား ခဲြျခားျခင္း ဆိုတဲ့ စကားလံုးက စတုဒီသာ ေကၽြးေမြးတဲ့ ေနရာမွာ လံုးဝကို ေပ်ာက္သြား တာပါ။ ဆင္းရဲတဲ့ သူေရာ ခ်မ္းသာတဲ့ လူေရာ ဒီေနရာမွာ အားလံုး တူတူ စားၾက တာပါ။ ေကၽြးေမြးတဲ့ ကုသိုလ္႐ွင္ ကလည္း ပီတိေတြ အျပည့္နဲ႔ေပါ့။ စားတဲ့ လူေတြကလည္း ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ဗိုက္ဆာဆာ နဲ႔ဆိုေတာ့ စားၾကတာ အားရပါးရေပါ့။
မႏၱေလးမွာက ေလွ်ာက္လည္ၾကတဲ့သူေတြဆိုလည္း ညလံုးေပါက္လည္ၾကတာပါ။ ညဆိုလည္း အိမ္မျပန္ၾကပဲ ညကတဲ့မ႑ပ္ေတြကို လွည့္ၾကည့္ၾကပါတယ္ - ဥပမာ ေစ်းခ်ဳိသူတို႔ ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္မ႑ပ္တို႔ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ မနက္က်ရင္လည္း အေစာႀကီး ကတည္းက က်ဳံးဘက္ကို တိုးတဲ့လူက တိုးေနၾကပါၿပီ။ သီရိတို႔ ညီမေတြကေတာ့ ေလွ်ာက္လည္ ရတာထက္ အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ေရပက္ရတာကို ပိုၿပီး ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေလွ်ာက္လည္ရင္ အသားအေရအရမ္းပ်က္စီးလို႔ပါ… ေနာက္ၿပီး ရန္လည္းမ်ားတယ္…အရမ္းလည္း ပင္ပန္းပါတယ္။
တစ္ႏွစ္တေလ ေတာ့လည္း မ႑ပ္ မထိုးပဲ ေရပက္ခံ ထြက္ဖူး ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေန႔တိုင္းေတာ့ မလည္ႏိုင္ပါဘူး … ေနာက္ၿပီး ေန႔တိုင္း လည္ႏိုင္တဲ့ လူေတြ ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ သီရိတို႔ မႏၱေလးရဲ႕ ေနာက္ အစဥ္အလာ တစ္ခုကေတာ့ အတက္ေန႔ ညေနပိုင္းမွာဆိုရင္ ေရခဲေရနဲ႔ပဲပက္ရမယ္လို႔ စည္းကမ္းထုတ္ထားသလိုပါပဲ။ အတက္ေန႔ညေနဆို ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ ေရခဲေရနဲ႔ ပက္ၾကပါတယ္(ေရခဲေရဆိုတာလည္း အျဖစ္သေဘာမဟုတ္ပါဘူး ၊ တကယ့္ကို ေအးစက္ေနတာပါ)။
တစ္ခြက္ေလာက္ ထိၿပီဆိုရင္ နာရီဝက္ေလာက္ အခ်မ္းေျပေအာင္ ခုန္ေနေပေတာ့ ။ ခိုက္ခိုက္ တုန္ေနေအာင္ ခ်မ္းေနၿပီမို႔ အိမ္ျပန္ ၾကလား ဆိုေတာ့လည္း အေျဖက absolutely no ပါ ။ ညလံုးေပါက္ မ႑ပ္ေတြ ကေန သေ႐ြ႕ လည္တဲ့ ကားေတြလည္း ႐ိွေနပါတယ္။ သႀကၤန္ၿပီးသြားမွာကို မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားေတြက အရမ္းေၾကာက္ ၾကတာပါ။ သီရိတို႔ ဆိုလည္း အဝတ္စိုစိုေတြ ကို မလဲပဲ ဒီတိုင္း ဆက္ေနၾကတယ္… သႀကၤန္ကို ခဏအခ်ိန္ဆဲြထားတဲ့ သေဘာေပါ့။ သီရိတို႔လည္း အတက္ေန႔ဆိုရင္ ည၁၁နာရီ ေလာက္ထိ က်ဳံးဘက္မွာ ေနတတ္ပါတယ္။ မ႑ပ္ထိုးရင္ေတာ့ ၁၂ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ထိ ကၾကတုန္းပါ။
ေနာက္ေန႔ မနက္ ျမန္မာႏွစ္ဆန္း ၁ရက္ေန႔မွာေတာ့ အိမ္ကို သန္႔႐ွင္းေရး ဝိုင္းလုပ္ၾက ၊ ၿပီးေတာ့ မုန္႔တစ္ခုခု လုပ္စားေနၾကပါ။ ညေနပိုင္းေလာက္က်ရင္ေတာ့ ဦးပိန္တံတားကို သြားလည္ ပါတယ္။ အဲ႔ဒီမွာဆိုရင္ သီရိတို႔လို သႀကၤန္ပိုး မေသေသးတဲ႔ လူေတြ အမ်ားႀကီးပါ… ႐ိွသမွ် အေၾကာ္ဆိုင္ ေတြလည္း လူေတြအျပည့္ပါပဲ။ တံတားေပၚမွာလည္း အရမ္းစည္ပါတယ္… ေတြ႕သမွ် လူေတြ ကလည္း အက်ႌအသစ္ေတြ ဝတ္လို႔ေပါ့။ အဲ႔ဒီညေနခင္းေလးကို မကုန္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းရင္း…
သီရိတို႔ ညီမေတြ ဘယ္ေလာက္ အကဝါသနာ ပါလည္းဆိုရင္ ငယ္ငယ္ ကတည္းက အိမ္မွာအကဆရာမေခၚၿပီး အကသင္ခဲ့တာပါ။ ေမေမတို႔ ညီမ တစ္ေတြ ကလည္း ဒါမ်ဳိးေတြ ဝါသနာပါေတာ့ အေဒၚေတြ အားလံုးကလည္း အားေပးတာေပါ့။ သီရိ ဆိုရင္လည္း လူႀကီးေတြ ေျမာက္ေပးတိုင္း ေကြးေနေအာင္ ကခဲ့တဲ့သူပါ။ သႀကၤန္မေရာက္ခင္ ၁လေလာက္ အလိုကတည္းက အိမ္မွာအကတိုက္ ေနၾကပါၿပီ။ ေန႔တိုင္းညတိုင္း စိတ္ပါတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ထၿပီးအကတိုက္ ၾကတာပါပဲ။ သႀကၤန္ေရာက္ဖို႔ ၂ပတ္ေလာက္ အလိုမွာဆိုရင္ အိမ္ေ႐ွ႕မွာမ႑ပ္စေဆာက္ပါၿပီ... အဲ့ဒီလိုအခ်ိန္ဆို အရမ္းေပ်ာ္တာေပါ့ ၊ ညီမေတြ အားလံုးလည္းအရမ္းတက္ႂကြေနပါၿပီ။
အႀကိဳ႕ အႀကိဳေန႔ မွာေတာ့ က်ဳံးဘက္ကို သြားၿပီး မ႑ပ္ ဘယ္ႏွစ္ခု႐ိွလည္း ဆိုတာ သြားၾကည့္ပါတယ္။ ေရဘူးေတြ ယူသြားၿပီး သူမ်ားေတြကို ေရလိုက္ပက္တဲ့ အလုပ္လည္း လုပ္ရင္းေပါ့ေလ။ က်ဳံးကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ေတာ့ တစ္ခါမွ မပတ္ဖူးပါဘူး… ေမေမက ဘယ္ေတာ့မွ မလႊတ္ဘူးေလ။ လူအရမ္းမ်ားၿပီး အႏၱရာယ္မ်ားလို႔တဲ့ … သီရိက တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ အုပ္စုလုိက္ႀကီး က်ဳံးပတ္ ၾကည့္ခ်င္တာေပါ့ေလ… မႏၱေလးသူပဲဟာ။ ဘယ္ေတာ့မွ မေအာင္ျမင္ပါဘူး ၊ ေနာက္ဆံုးက်ရင္ ေမေမက မလႊတ္တာခ်ည္းပါပဲ။
အႀကိဳေန႔ မနက္မွာေတာ့ အေဒၚအပ်ဳိႀကီးရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ မဟာျမတ္မုနိဘုရားကို အာ႐ုဏ္မွာ သြားဖူးေလ့႐ိွပါတယ္။ အရမ္းကို ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းပါတယ္ … ဘုရားႀကီးကို မနက္ အေစာႀကီး သြားဖူးၿပီး ရလိုက္တဲ့ ၾကည္ႏူးမႈမ်ဳိးက ဘာနဲ႔မွမတူပါဘူး။ စိတ္က အရမ္း ေအးခ်မ္းၿပီးေတာ့ ၾကည္လင္ ေနပါတယ္။ အဲ့ဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးကလည္း တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါပဲရႏုိင္တာပါ (ခါတိုင္းဆို သီရိတို႔က ဘယ္ေတာ့မွ အိပ္ရာက မထႏိုင္ဘူးေလ)။
ဘုရားက ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ဆို ေရမပက္ ၾကေသးပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ရပါတယ္။ အႀကိဳေန႔ ညေနပိုင္းမွ စၿပီး ေရပက္ ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ့လည္း အႀကိဳေန႔ မနက္မွာ ၿမိဳ႕ထဲကို ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္ ၾကပါတယ္။ က်ဳံးဘက္မွာဆိုရင္လည္း အႀကိဳေန႔ မနက္မွာ ေရမပက္ၾကေသးပါဘူး။ ညေနပိုင္းမွ ဖြင့္ပဲြနဲ႔ အတူတူ စပက္ၾကတာပါ။ မနက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေရပိုက္ေတြဘာေတြ စမ္းၾကတာေပါ့။
သီရိတို႔ မႏၱေလးရဲ႕ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အစဥ္အလာေလး တစ္ခုကေတာ့ စတုဒီသာ ေကၽြးတာပါပဲ။ အရမ္းကို ျမတ္ႏိုးစရာေကာင္းတဲ့ အစဥ္အလာေလးပါ။ လူတန္းစား ခဲြျခားျခင္း ဆိုတဲ့ စကားလံုးက စတုဒီသာ ေကၽြးေမြးတဲ့ ေနရာမွာ လံုးဝကို ေပ်ာက္သြား တာပါ။ ဆင္းရဲတဲ့ သူေရာ ခ်မ္းသာတဲ့ လူေရာ ဒီေနရာမွာ အားလံုး တူတူ စားၾက တာပါ။ ေကၽြးေမြးတဲ့ ကုသိုလ္႐ွင္ ကလည္း ပီတိေတြ အျပည့္နဲ႔ေပါ့။ စားတဲ့ လူေတြကလည္း ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ဗိုက္ဆာဆာ နဲ႔ဆိုေတာ့ စားၾကတာ အားရပါးရေပါ့။
မႏၱေလးမွာက ေလွ်ာက္လည္ၾကတဲ့သူေတြဆိုလည္း ညလံုးေပါက္လည္ၾကတာပါ။ ညဆိုလည္း အိမ္မျပန္ၾကပဲ ညကတဲ့မ႑ပ္ေတြကို လွည့္ၾကည့္ၾကပါတယ္ - ဥပမာ ေစ်းခ်ဳိသူတို႔ ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္မ႑ပ္တို႔ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ မနက္က်ရင္လည္း အေစာႀကီး ကတည္းက က်ဳံးဘက္ကို တိုးတဲ့လူက တိုးေနၾကပါၿပီ။ သီရိတို႔ ညီမေတြကေတာ့ ေလွ်ာက္လည္ ရတာထက္ အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ေရပက္ရတာကို ပိုၿပီး ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေလွ်ာက္လည္ရင္ အသားအေရအရမ္းပ်က္စီးလို႔ပါ… ေနာက္ၿပီး ရန္လည္းမ်ားတယ္…အရမ္းလည္း ပင္ပန္းပါတယ္။
တစ္ႏွစ္တေလ ေတာ့လည္း မ႑ပ္ မထိုးပဲ ေရပက္ခံ ထြက္ဖူး ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေန႔တိုင္းေတာ့ မလည္ႏိုင္ပါဘူး … ေနာက္ၿပီး ေန႔တိုင္း လည္ႏိုင္တဲ့ လူေတြ ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ သီရိတို႔ မႏၱေလးရဲ႕ ေနာက္ အစဥ္အလာ တစ္ခုကေတာ့ အတက္ေန႔ ညေနပိုင္းမွာဆိုရင္ ေရခဲေရနဲ႔ပဲပက္ရမယ္လို႔ စည္းကမ္းထုတ္ထားသလိုပါပဲ။ အတက္ေန႔ညေနဆို ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ ေရခဲေရနဲ႔ ပက္ၾကပါတယ္(ေရခဲေရဆိုတာလည္း အျဖစ္သေဘာမဟုတ္ပါဘူး ၊ တကယ့္ကို ေအးစက္ေနတာပါ)။
တစ္ခြက္ေလာက္ ထိၿပီဆိုရင္ နာရီဝက္ေလာက္ အခ်မ္းေျပေအာင္ ခုန္ေနေပေတာ့ ။ ခိုက္ခိုက္ တုန္ေနေအာင္ ခ်မ္းေနၿပီမို႔ အိမ္ျပန္ ၾကလား ဆိုေတာ့လည္း အေျဖက absolutely no ပါ ။ ညလံုးေပါက္ မ႑ပ္ေတြ ကေန သေ႐ြ႕ လည္တဲ့ ကားေတြလည္း ႐ိွေနပါတယ္။ သႀကၤန္ၿပီးသြားမွာကို မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားေတြက အရမ္းေၾကာက္ ၾကတာပါ။ သီရိတို႔ ဆိုလည္း အဝတ္စိုစိုေတြ ကို မလဲပဲ ဒီတိုင္း ဆက္ေနၾကတယ္… သႀကၤန္ကို ခဏအခ်ိန္ဆဲြထားတဲ့ သေဘာေပါ့။ သီရိတို႔လည္း အတက္ေန႔ဆိုရင္ ည၁၁နာရီ ေလာက္ထိ က်ဳံးဘက္မွာ ေနတတ္ပါတယ္။ မ႑ပ္ထိုးရင္ေတာ့ ၁၂ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ထိ ကၾကတုန္းပါ။
ေနာက္ေန႔ မနက္ ျမန္မာႏွစ္ဆန္း ၁ရက္ေန႔မွာေတာ့ အိမ္ကို သန္႔႐ွင္းေရး ဝိုင္းလုပ္ၾက ၊ ၿပီးေတာ့ မုန္႔တစ္ခုခု လုပ္စားေနၾကပါ။ ညေနပိုင္းေလာက္က်ရင္ေတာ့ ဦးပိန္တံတားကို သြားလည္ ပါတယ္။ အဲ႔ဒီမွာဆိုရင္ သီရိတို႔လို သႀကၤန္ပိုး မေသေသးတဲ႔ လူေတြ အမ်ားႀကီးပါ… ႐ိွသမွ် အေၾကာ္ဆိုင္ ေတြလည္း လူေတြအျပည့္ပါပဲ။ တံတားေပၚမွာလည္း အရမ္းစည္ပါတယ္… ေတြ႕သမွ် လူေတြ ကလည္း အက်ႌအသစ္ေတြ ဝတ္လို႔ေပါ့။ အဲ႔ဒီညေနခင္းေလးကို မကုန္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းရင္း…
No comments:
Post a Comment