Thursday, December 20, 2007

စကၤာပူမိုးနဲ႔ မႏၱေလးသူ

စကၤာပူမွာ မိုးအရမ္း မ်ားတယ္ ဆိုတာ ေျပာစရာမလိုပဲ သိၾကလိမ့္လို႔ ထင္ပါတယ္ ( ကၽြန္းႏိုင္ငံမို႔လို႔ပါ ) ။ သီရိတို႔ မႏၱေလးမွာဆို မိုးရာသီမွာေတာင္ မိုးက ႐ြာခဲပါတယ္။ မိုး႐ြာရင္လည္း အိမ္က ထီးနဲ႔ လာႀကိဳေပးေလ့ ႐ိွပါတယ္ အဲ့ဒီေတာ့ သီရိမွာ ထီးယူတတ္တဲ့ အက်င့္ မ႐ိွပါဘူး ၊ ဒီလိုဆိုေတာ့ ျပႆနာတက္ၿပီေပါ့။

အထူးသျဖင့္ ေဆာင္းတြင္းမွာဆို စကၤာပူမွာ မိုးအရမ္းမ်ားပါတယ္ ၊ မိုးမ႐ြာတဲ့ေန႔ကို မ႐ိွသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သီရိကလည္း ထီးယူရမွာ ပ်င္းေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလဆို မိုးတိတ္တဲ့အထိ ေက်ာင္းမွာ ေစာင့္ေနရတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း စကၤာပူမိုးကို မႏၱေလးသူ အ႐ံႈးေပးလိုက္ ရပါတယ္။ အခုေတာ့ ေန႔တိုင္း ဘယ္သြားသြား ထီးသယ္ ေနရပါၿပီ။


Extended text comes here.

Saturday, December 1, 2007

အိမ္ေျပာင္းရတဲ့ဒုကၡ

ဒီဒုကၡကို ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခံစားဖူးလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာတုန္းကေတာ့ ေမြးကတည္းက ဒီအိမ္မွာပဲ ဆိုေတာ့ အိမ္ေျပာင္းရတဲ့ ဒုကၡ ဆိုတာကို ဘာရယ္လို႔ေတာင္ မသိခဲ့ပါဘူး။ သီရိလည္း စကၤာပူ ေရာက္မွပဲ ဒီဒုကၡကို ခံစားရေတာ့ တာပါပဲ။ ပထမ တစ္ေခါက္တုန္းက အိမ္႐ွင္က လမကုန္ ေသးပဲ အတင္းႏွင္ခ်တာပါ… ေတာ္ေတာ္မုန္းဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။

Vacation မို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ၿပီး ျပန္ေရာက္ ခါစပဲ ႐ိွပါေသးတယ္။ အိမ္႐ွာ ခ်ိန္လည္း မရပါဘူး… ဒါနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အိမ္ တက္ေနရေတာ့တာပါပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ အသိအိမ္ကလည္း လူတင္ခ်င္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ျဖစ္သြားလို႔။ မဟုတ္ရင္ သီရိနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတာ့ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္မွာပဲ အိပ္ရမလား ၊ hotel ကိုပဲေရာက္ သြားမလား မသိ ေတာ့ပါဘူး။ အစက ေျပာင္းမယ့္ ရက္ကို သေဘာတူ ၿပီးသားပါ (အဲဒါကလည္း လမကုန္ခင္ပါပဲ) ။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္႐ွင္က ညစ္ပတ္ၿပီး အတင္း ႏွင္ခ်တာပါ။
အဲဒီေန႔တုန္းက မွတ္မိပါ ေသးတယ္။ ေက်ာင္းကလည္း ၅နာရီမွ ၿပီးတာပါ ၊ ပစၥည္းေတြကလည္း ေကာင္းေကာင္း မသိမ္းရေသးပါဘူး ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တူတူေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက စီးၿပီး ေျပာပါတယ္ “ငါတို႔ ဒီေန႔ညေန ေျပာင္းေပးရမယ္” တဲ့။ လူလည္း ေတာ္ေတာ္ ျပဴးျပဴးျပာျပာ ျဖစ္သြားတာပါ။ အဲဒီေတာ့မွ ေတြ႔ရာေတြ ေကာက္သိမ္း ၊ ႐ိွသမွ် ပစၥည္းကို ေတြ႕ကရာ အိတ္ထဲ ေကာက္ထည့္ေတာ့တာပါပဲ ၊ ပြစိကို တက္ေနတာပါပဲ။

ည၉နာရီ ေလာက္မွ အိမ္ေျပာင္းလို႔ ၿပီးသြား ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ မနက္လည္း ေက်ာင္းက သြားရဦးမွာ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းကို ဘယ္လိုသြားရမလဲ ဆိုတာ ဘတ္စ္ကား စမ္းစီးၾကည့္ရပါေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ ေနာက္ေန႔မနက္ ေက်ာင္းမေရာက္မွျဖင့္ ဒုကၡေလ။ လူက ေတာ္ေတာ္ကို ပင္ပန္းေနပါၿပီ ၊ တစ္ကုိယ္လံုးလည္း နာေနၿပီ အထုတ္ေတြ သယ္ထားရေတာ့။ ဒီမွာက်ေတာ့လည္း ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ၿပီး သယ္ရတာပါပဲ သယ္ေပးမယ့္သူ မ႐ိွေတာ့ (ဒါေတာင္ သူငယ္ခ်င္း တခ်ဳိ႕ လာကူညီေပးလို႔သာေပါ့)။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာတုန္းကေတာ့ အိတ္ေသးေသးေလးကိုေတာင္ မႏိုင္ဘူး ဘာညာနဲ႔ သယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေရာက္ေတာ့ ဘဝက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားသလိုပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားကိုးၿပီးေနရတာကို ေပ်ာ္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဝမ္းနည္းစိတ္ ၊ အားငယ္စိတ္ေတြ ဝင္တတ္ပါတယ္ ။ ႐ိုး႐ိုး အိမ္ေျပာင္း ရတာဆို ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက အိမ္႐ွင္နဲ႔ နည္းနည္း ျပႆနာ တက္လိုက္ ပါေသးတယ္။ ပဲြစားကို ေတာ္ေတာ္ ညိႇလိုက္ ရပါတယ္။ အဲ႔ဒီလို အခ်ိန္ ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ကို တန္းေျပးခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။

အခု တစ္ခါ အိမ္ေျပာင္း တာကေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ၊ ႏွင္ခ်မယ့္ လူလည္း မ႐ိွဘူး ၊ ပစၥည္းေတြကလည္း ေကာင္းေကာင္းသိမ္းထားတယ္ ဆိုေတာ့။ မနက္ျဖန္မွ ေျပာင္းမွာဆိုေတာ့ သီရိလည္း ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ဆိုတာ မေျပာတတ္ေသးပါဘူး။ အခုအခ်ိန္ထိေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ။ :)

Thursday, November 22, 2007

တီေကာင္ ႏွင့္ ကၽြန္မ

သီရိတို႔ ညီမ ႏွစ္ေယာက္က ငယ္ငယ္ ကတည္းက တြန္႔တြန္႔ တြန္႔တြန္႔ သြားတဲ့ အေကာင္ေတြဆို အရမ္းကို ႐ံြတာပါ။ အဲ႔ဒီထဲမွာမွ တီေကာင္ကို အ႐ံြဆံုးပါ … ႐ြံေတာ့ ေတြ႔မွာလည္း ေၾကာက္တာေပါ့ေနာ္။ အဲ႔ဒီ တီေကာင္ဆိုတဲ့ အေကာင္ကလည္း ႐ြံတယ္ဆိုတဲ့ လူမွ ေတြ႔ ေတြ႔တတ္ႏိုင္တယ္။ သီရိမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ မွာတုန္းကေတာ့ တီေကာင္ကို သိပ္မေတြ႔ရတတ္ပါဘူး။ မႏၱေလးမွာက အိမ္နားမွာ ေျမႀကီးလည္း မ႐ိွ ၊ မိုးကလည္း နည္းေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေတာင္ မေတြ႔ရတတ္ပါဘူး။ စကၤာပူေရာက္မွပဲ မိုး႐ြာလို႔ အျပင္ထြက္တိုင္း တီေကာင္နဲ႔ ေတြ႔တဲ့ ျပႆနာကို ေျဖ႐ွင္းေနရပါတယ္။

တစ္ရက္က ေက်ာင္းသြားခါနီး အျပင္မွာ မိုးေတြ သည္းႀကီးမည္းႀကီးကို ႐ြာေနတာပါ။ သီရိနဲ႔ အခန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေက်ာင္းခ်ိန္ တူေနတာမို႔ တူတူသြားျဖစ္ပါတယ္။ သီရိတို႔ အိမ္ကေန ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္ကို ေရာက္ဖို႔ ေတာင္ကုန္းေပၚကေန ဆင္းရပါေသးတယ္။ ဆင္းသြားတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မွာလည္း ေဘးမွာ ျမက္ခင္းေတြ ႐ိွပါတယ္။ ဒီေတာ့ လမ္းတစ္ဝက္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ တြန္႔တြန္႔နဲ႔ တီေကာင္ကို ျမင္ပါေလေရာ။ ျမင္ေတာ့ ေၾကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ ခုန္လိုက္ရတာ … သူငယ္ခ်င္းက ေနာက္ကေန လိုက္လာတာပါ ( လမ္းက က်ဥ္းေတာ့ ထီးနဲ႔ဆို ၂ေယာက္ ယွဥ္ေလွ်ာက္လို႔ မရဘူးေလ ) ။

ႏွစ္ေယာက္ ယွဥ္ေလွ်ာက္လို႔ ရတဲ့ေနရာေလာက္ ေရာက္ေတာ့ သီရိက ေျပာတာေပါ့… “႐ြံစရာႀကီးေနာ္” ဆိုေတာ့ သူက “ဘာကိုလဲ” တဲ့။ “ဟင္…တီေကာင္ေလ မေတြ႔ဘူးလား” ဆိုေတာ့ “မေတြ႔ပါဘူး”တဲ့။ အမေလး ကံဆိုး လိုက္တဲ့ ငါေနာ္လို႔ စိတ္ထဲက ေတြးလိုက္ မိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါလည္း အဲ႔ဒီ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ပါပဲ Orchard ကိုသြားၾကတာ… ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ဖို႔ အတြက္ Myanmar Embassy ကို သြားၾကတာပါ။ အဲ႔ဒီေန႔ကလည္း မိုး႐ြာထားပါတယ္ … လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း သီရိေလွ်ာက္ေနတဲ့ တည့္တည့္မွာ တီေကာင္ အႀကီးႀကီးပါ။ သူငယ္ခ်င္းက မျမင္ေသးဘူး … သီရိက ျမင္တာပါ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ျမင္လို႔ မျမင္ရင္ တက္နင္းမိၿပီ ေသခ်ာတယ္။ တက္မ်ား နင္းမိလို႔ကေတာ့ မေတြးရဲစရာ။

ၾကည့္ရတာ တီေကာင္ အရမ္း႐ြံတတ္တဲ့ သီရိနဲ႔ တီေကာင္နဲ႔က ေရစက္ပါတယ္ ထင္တယ္။ အခုရက္ပိုင္းမွာ ခဏ ခဏကို ေတြ႔ေနတာပါ.. စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းပါဘိ။

Tuesday, November 20, 2007

MisSiNg yOu

မိုးသည္းထဲမွာ ထီးတစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ ေနတုန္းမွာ ငါအရမ္း အားငယ္ခဲ့တယ္ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ေနခဲ့တယ္… ငါဘာကို ေၾကာက္ေနတာလဲ ဆိုတာ ငါကိုယ္တိုင္လည္း မသိဘူး။ ငါ့ကို လံုျခံဳမႈအျပည့္ေပးႏိုင္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူက ငါ့အနားမွာ ႐ိွမေနဘူးေလ။
Extended text comes here.

Saturday, November 17, 2007

ကုမရတဲ့ေရာဂါ

AIDS လို႔ေတာ့ မထင္လိုက္နဲ႔ေနာ္ :P အလြမ္းေရာဂါပါ … သီရိရဲ႕ အလြမ္းေရာဂါကေတာ့ စာေမးပဲြနီးရင္ ေရာဂါထတတ္ပါတယ္။ စာေတြလုပ္ရင္း စိတ္႐ႈပ္လာရင္ အိမ္ကို လြမ္းေတာ့တာပါပဲ။ အိမ္မွာဆိုရင္ ေမေမက ေဘးကေန တစ္ခ်ိန္လံုး ေစာင့္ေပးေနတာပါ။ အိပ္ငိုက္ေနတယ္ထင္ရင္ အိပ္ခ်င္ေျပေအာင္ လက္ဖက္သုတ္ေပး ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပး လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္လည္း ခ်က္ခ်င္း သြားဝယ္ခိုင္းပါတယ္ ( တစ္ခါတစ္ေလ အေဒၚအပ်ဳိႀကီးက ေဖ်ာ္ေပးပါတယ္ )။

အရမ္းငိုက္ေနရင္ေတာ့ ေမေမက ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ခိုင္းတတ္ပါတယ္ ၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တာမွ မရေတာ့ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ခဏဝင္အိပ္ခိုင္းၿပီး နာရီဝက္ ၁နာရီေလာက္ၾကာမွ ျပန္ႏိႈးေပးပါတယ္။ သီရိမွာ အက်င့္ဆိုးတစ္ခု ႐ိွေသးတယ္ ၊ အဲ႔ဒီလို ခဏဝင္အိပ္ၿပီး ျပန္လာႏိႈးတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ လာႏိႈးတဲ့လူကို ေအာ္လႊတ္တတ္တာပါပဲ ( မအိပ္ခင္ကက်ေတာ့လည္း မရရေအာင္ႏိႈးေနာ္လို႔ ေျပာထားပါေသးတယ္ )။

လူႀကီးလား ကေလးလား မသိေတာ့ပါဘူး… လာႏိႈးတဲ့သူ မွန္သမွ်ကို ေအာ္တတ္ပါတယ္ … ဟီး။ ေမေမကေတာ့ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ႏိႈးတတ္ပါတယ္ … ေမေမလာႏိႈးရင္ေတာ့ မေအာ္မိဘူးလိုပဲ။ ထလာရင္လည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ စာၾကည့္စားပဲြမွာ သြားျပန္ငိုက္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲ႔ဒီေတာ့ ေမေမက သီရိကို ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ဆဲြေခၚသြားၿပီး ဇြတ္အတင္း မ်က္ႏွာသစ္ခိုင္းတယ္ … ဒီေတာ့မွပဲ အိပ္ခ်င္ေျပ သြားပါတယ္။

အခုဒီမွာေတာ့ ႏိႈးစက္ကိုပဲ အားကိုးၿပီး ေနေနရတာပါ။ ႏိႈးစက္ျမည္တဲ့အခ်ိန္ မထရင္လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခံေပေတာ့ပဲ။ လာဆဲြႏိႈးမယ့္ သူလည္း မ႐ိွပါဘူး … အိပ္ခ်င္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးမယ့္ သူလည္း မ႐ိွပါဘူး။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္မို႔ စာေမးပဲြနီးရင္ သီရိ ေရာဂါထတတ္တာပါပဲ။

Friday, November 16, 2007

အည့ံၿပိဳင္ျခင္း

သီရိတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စာေမးပြဲနီးရင္ လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္ပါ။ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ဘာစာမွ မရေသးေၾကာင္း ၊ ဘယ္ဘာသာကို ဘယ္လိုမသိေၾကာင္း ၊ ႐ိွရင္႐ိွသမွ် ဘာသာတိုင္းမွာ blur blur ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္က “နင္ကမွ ေတာ္ပါေသးတယ္” လို႔ေျပာလိုက္ရင္ အဲ႔ဒီတစ္ေယာက္က ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ထိ စာမရေသးေၾကာင္း ေအာ္ျပပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ကို စာရေနၿပီလို႔ ထင္မွာ အေသအလဲ ေၾကာက္ၾကတာပါ ( အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း သိေစခ်င္တဲ့ သေဘာပါ )။ စာကလည္း စာေမးပဲြနီးမွ အသည္းအသန္ လုပ္ၾကတာဆိုေတာ့ ဟီး .. ဟီး.. ။ ဒီလိုပါပဲ… MST [ Mid - semester test ] ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္လာတာ … စိတ္ညစ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို မေရမတြက္ ႏိုင္ေအာင္ ေျပာရင္းနဲ႔ေပါ့။ အခုလည္း အတန္းထဲက အမ၁ေယာက္နဲ႔ ကိုယ္မရတာေတြ ေျပာရင္း အမက အည့ံၿပိဳင္တာရပ္ၾကပါစို႔ လို႔ ေျပာလိုက္လို႔ ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတာပါ။ စာလုပ္ရင္း စိတ္မပါေတာ့လို႔လည္း ပါတာေပါ့ေနာ္။ အခုေတာ့ စိတ္ပါပါ မပါပါ ဆက္လုပ္ရပါဦးမည္။

Tuesday, November 13, 2007

မႏၱေလးသူနဲ႔ မႏၱေလးယဥ္ေက်းမႈ(၂)

ဒီေန႔ေတာ့ သီရိတို႔မႏၱေလးရဲ႕ အစဥ္အလာႀကီးမားတဲ့ သႀကၤန္ပဲြေတာ္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သႀကၤန္မွာ ခရီးထြက္ဖို႔ ခဏခဏ စဥ္းစားဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေနာက္ဆံုး အေျဖကေတာ့ မသြားေတာ့ဘူး ဆိုတာခ်ည္းပါပဲ။ သႀကၤန္ အႀကိဳေန႔ မေရာက္ခင္ ၂ရက္ေလာက္ အလိုမွာဆိုရင္ မႏၱေလးမွာ ေရေတြ စပက္ ေနပါၿပီ။ က်ံဳးဘက္ မသြားလိုက္နဲ႔ သြားလိုက္ လို႔ကေတာ့ ႐ႊဲၿပီး ျပန္လာၿပီသာ မွတ္ေတာ့။ သီရိတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက သႀကၤန္ဆိုရင္ အိမ္ေ႐ွ႕မွာ မ႑ပ္ ထိုးၿပီး ေရပက္ေနက် ... ကလည္း ကေနက်ေပါ့ေလ။ အိမ္မွာက မိန္းကေလးက မ်ားေတာ့ အလုပ္ ျဖစ္တာေပါ့ ... ကိုယ့္ညီအမ တစ္ေတြေပါင္းၿပီး ကတာနဲ႔ ပဲြစည္ေနၿပီ..။

သီရိတို႔ ညီမေတြ ဘယ္ေလာက္ အကဝါသနာ ပါလည္းဆိုရင္ ငယ္ငယ္ ကတည္းက အိမ္မွာအကဆရာမေခၚၿပီး အကသင္ခဲ့တာပါ။ ေမေမတို႔ ညီမ တစ္ေတြ ကလည္း ဒါမ်ဳိးေတြ ဝါသနာပါေတာ့ အေဒၚေတြ အားလံုးကလည္း အားေပးတာေပါ့။ သီရိ ဆိုရင္လည္း လူႀကီးေတြ ေျမာက္ေပးတိုင္း ေကြးေနေအာင္ ကခဲ့တဲ့သူပါ။ သႀကၤန္မေရာက္ခင္ ၁လေလာက္ အလိုကတည္းက အိမ္မွာအကတိုက္ ေနၾကပါၿပီ။ ေန႔တိုင္းညတိုင္း စိတ္ပါတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ထၿပီးအကတိုက္ ၾကတာပါပဲ။ သႀကၤန္ေရာက္ဖို႔ ၂ပတ္ေလာက္ အလိုမွာဆိုရင္ အိမ္ေ႐ွ႕မွာမ႑ပ္စေဆာက္ပါၿပီ... အဲ့ဒီလိုအခ်ိန္ဆို အရမ္းေပ်ာ္တာေပါ့ ၊ ညီမေတြ အားလံုးလည္းအရမ္းတက္ႂကြေနပါၿပီ။

အႀကိဳ႕ အႀကိဳေန႔ မွာေတာ့ က်ဳံးဘက္ကို သြားၿပီး မ႑ပ္ ဘယ္ႏွစ္ခု႐ိွလည္း ဆိုတာ သြားၾကည့္ပါတယ္။ ေရဘူးေတြ ယူသြားၿပီး သူမ်ားေတြကို ေရလိုက္ပက္တဲ့ အလုပ္လည္း လုပ္ရင္းေပါ့ေလ။ က်ဳံးကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ေတာ့ တစ္ခါမွ မပတ္ဖူးပါဘူး… ေမေမက ဘယ္ေတာ့မွ မလႊတ္ဘူးေလ။ လူအရမ္းမ်ားၿပီး အႏၱရာယ္မ်ားလို႔တဲ့ … သီရိက တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ အုပ္စုလုိက္ႀကီး က်ဳံးပတ္ ၾကည့္ခ်င္တာေပါ့ေလ… မႏၱေလးသူပဲဟာ။ ဘယ္ေတာ့မွ မေအာင္ျမင္ပါဘူး ၊ ေနာက္ဆံုးက်ရင္ ေမေမက မလႊတ္တာခ်ည္းပါပဲ။

အႀကိဳေန႔ မနက္မွာေတာ့ အေဒၚအပ်ဳိႀကီးရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ မဟာျမတ္မုနိဘုရားကို အာ႐ုဏ္မွာ သြားဖူးေလ့႐ိွပါတယ္။ အရမ္းကို ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းပါတယ္ … ဘုရားႀကီးကို မနက္ အေစာႀကီး သြားဖူးၿပီး ရလိုက္တဲ့ ၾကည္ႏူးမႈမ်ဳိးက ဘာနဲ႔မွမတူပါဘူး။ စိတ္က အရမ္း ေအးခ်မ္းၿပီးေတာ့ ၾကည္လင္ ေနပါတယ္။ အဲ့ဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးကလည္း တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါပဲရႏုိင္တာပါ (ခါတိုင္းဆို သီရိတို႔က ဘယ္ေတာ့မွ အိပ္ရာက မထႏိုင္ဘူးေလ)။

ဘုရားက ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ဆို ေရမပက္ ၾကေသးပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ရပါတယ္။ အႀကိဳေန႔ ညေနပိုင္းမွ စၿပီး ေရပက္ ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ့လည္း အႀကိဳေန႔ မနက္မွာ ၿမိဳ႕ထဲကို ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္ ၾကပါတယ္။ က်ဳံးဘက္မွာဆိုရင္လည္း အႀကိဳေန႔ မနက္မွာ ေရမပက္ၾကေသးပါဘူး။ ညေနပိုင္းမွ ဖြင့္ပဲြနဲ႔ အတူတူ စပက္ၾကတာပါ။ မနက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေရပိုက္ေတြဘာေတြ စမ္းၾကတာေပါ့။

သီရိတို႔ မႏၱေလးရဲ႕ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အစဥ္အလာေလး တစ္ခုကေတာ့ စတုဒီသာ ေကၽြးတာပါပဲ။ အရမ္းကို ျမတ္ႏိုးစရာေကာင္းတဲ့ အစဥ္အလာေလးပါ။ လူတန္းစား ခဲြျခားျခင္း ဆိုတဲ့ စကားလံုးက စတုဒီသာ ေကၽြးေမြးတဲ့ ေနရာမွာ လံုးဝကို ေပ်ာက္သြား တာပါ။ ဆင္းရဲတဲ့ သူေရာ ခ်မ္းသာတဲ့ လူေရာ ဒီေနရာမွာ အားလံုး တူတူ စားၾက တာပါ။ ေကၽြးေမြးတဲ့ ကုသိုလ္႐ွင္ ကလည္း ပီတိေတြ အျပည့္နဲ႔ေပါ့။ စားတဲ့ လူေတြကလည္း ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ဗိုက္ဆာဆာ နဲ႔ဆိုေတာ့ စားၾကတာ အားရပါးရေပါ့။

မႏၱေလးမွာက ေလွ်ာက္လည္ၾကတဲ့သူေတြဆိုလည္း ညလံုးေပါက္လည္ၾကတာပါ။ ညဆိုလည္း အိမ္မျပန္ၾကပဲ ညကတဲ့မ႑ပ္ေတြကို လွည့္ၾကည့္ၾကပါတယ္ - ဥပမာ ေစ်းခ်ဳိသူတို႔ ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္မ႑ပ္တို႔ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ မနက္က်ရင္လည္း အေစာႀကီး ကတည္းက က်ဳံးဘက္ကို တိုးတဲ့လူက တိုးေနၾကပါၿပီ။ သီရိတို႔ ညီမေတြကေတာ့ ေလွ်ာက္လည္ ရတာထက္ အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ေရပက္ရတာကို ပိုၿပီး ေပ်ာ္ပါတယ္။ ေလွ်ာက္လည္ရင္ အသားအေရအရမ္းပ်က္စီးလို႔ပါ… ေနာက္ၿပီး ရန္လည္းမ်ားတယ္…အရမ္းလည္း ပင္ပန္းပါတယ္။

တစ္ႏွစ္တေလ ေတာ့လည္း မ႑ပ္ မထိုးပဲ ေရပက္ခံ ထြက္ဖူး ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေန႔တိုင္းေတာ့ မလည္ႏိုင္ပါဘူး … ေနာက္ၿပီး ေန႔တိုင္း လည္ႏိုင္တဲ့ လူေတြ ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ သီရိတို႔ မႏၱေလးရဲ႕ ေနာက္ အစဥ္အလာ တစ္ခုကေတာ့ အတက္ေန႔ ညေနပိုင္းမွာဆိုရင္ ေရခဲေရနဲ႔ပဲပက္ရမယ္လို႔ စည္းကမ္းထုတ္ထားသလိုပါပဲ။ အတက္ေန႔ညေနဆို ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ ေရခဲေရနဲ႔ ပက္ၾကပါတယ္(ေရခဲေရဆိုတာလည္း အျဖစ္သေဘာမဟုတ္ပါဘူး ၊ တကယ့္ကို ေအးစက္ေနတာပါ)။

တစ္ခြက္ေလာက္ ထိၿပီဆိုရင္ နာရီဝက္ေလာက္ အခ်မ္းေျပေအာင္ ခုန္ေနေပေတာ့ ။ ခိုက္ခိုက္ တုန္ေနေအာင္ ခ်မ္းေနၿပီမို႔ အိမ္ျပန္ ၾကလား ဆိုေတာ့လည္း အေျဖက absolutely no ပါ ။ ညလံုးေပါက္ မ႑ပ္ေတြ ကေန သေ႐ြ႕ လည္တဲ့ ကားေတြလည္း ႐ိွေနပါတယ္။ သႀကၤန္ၿပီးသြားမွာကို မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားေတြက အရမ္းေၾကာက္ ၾကတာပါ။ သီရိတို႔ ဆိုလည္း အဝတ္စိုစိုေတြ ကို မလဲပဲ ဒီတိုင္း ဆက္ေနၾကတယ္… သႀကၤန္ကို ခဏအခ်ိန္ဆဲြထားတဲ့ သေဘာေပါ့။ သီရိတို႔လည္း အတက္ေန႔ဆိုရင္ ည၁၁နာရီ ေလာက္ထိ က်ဳံးဘက္မွာ ေနတတ္ပါတယ္။ မ႑ပ္ထိုးရင္ေတာ့ ၁၂ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ထိ ကၾကတုန္းပါ။

ေနာက္ေန႔ မနက္ ျမန္မာႏွစ္ဆန္း ၁ရက္ေန႔မွာေတာ့ အိမ္ကို သန္႔႐ွင္းေရး ဝိုင္းလုပ္ၾက ၊ ၿပီးေတာ့ မုန္႔တစ္ခုခု လုပ္စားေနၾကပါ။ ညေနပိုင္းေလာက္က်ရင္ေတာ့ ဦးပိန္တံတားကို သြားလည္ ပါတယ္။ အဲ႔ဒီမွာဆိုရင္ သီရိတို႔လို သႀကၤန္ပိုး မေသေသးတဲ႔ လူေတြ အမ်ားႀကီးပါ… ႐ိွသမွ် အေၾကာ္ဆိုင္ ေတြလည္း လူေတြအျပည့္ပါပဲ။ တံတားေပၚမွာလည္း အရမ္းစည္ပါတယ္… ေတြ႕သမွ် လူေတြ ကလည္း အက်ႌအသစ္ေတြ ဝတ္လို႔ေပါ့။ အဲ႔ဒီညေနခင္းေလးကို မကုန္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းရင္း…

Monday, November 12, 2007

အေတြ႕အႀကံဳေလးတစ္ခု

ဒီေန႔ သီရိ ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္တဲ့လမ္းမွာ အိမ္နားက block တစ္ခုကို ျဖတ္သြားတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ႐ုတ္တရက္ နံရံမွာကပ္ထားတဲ့ သံျပားေလးေပၚက စာကိုဖတ္လိုက္မိၿပီး ေတာ္ေတာ္ေၾကာင္သြားပါတယ္။ “Christmas Beware” တဲ့… ဘာသေဘာပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ Christmas Beware မဟုတ္ပဲ “Criminals Beware” ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ကို ရီခ်င္သြားၿပီး မထိန္းႏိုင္ပဲ လမ္းမွာ ရီသြားမိပါတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေဘးမွာ လူ႐ွင္းေနလို႔…
[ လူက bus ေပၚမွာ Christmas အေၾကာင္းေတြးလာမိလို႔ ထင္ပါတယ္… အခုလို တလဲြေတြ ေလွ်ာက္ျမင္သြားတာ။ ]

Saturday, November 10, 2007

မႏၱေလးသူနဲ႔ မႏၱေလးယဥ္ေက်းမႈ(၁)

သီရိက မႏၱေလးသူပါ… ေမြးကတည္းက Singapore မေရာက္ခင္အထိ မႏၱေလးမွာပဲ ေနခဲ့တဲ့ မႏၱေလးသူ စစ္စစ္ပါ။ သီရိတို႔ မႏၱေလးသူေတြက ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကို အရမ္းခ်စ္သလိုပဲ… သီရိတို႔ ညီအမေတြဆို ရန္ကုန္မွာ အေဒၚေတြ႐ိွလို႔ တစ္လေလာက္သြားၿပီး ေနၾကည့္ပါဆိုတာေတာင္ သြားမေနႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ပါ။

သီရိ poly entrance ေျဖမယ္ ဆိုေတာ့လည္း အမ်ဳိးေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတာေပါ့ …. ရန္ကုန္မွာ သြားၿပီး က်ဴ႐ွင္တက္ပါလား အဲ႔ဒီမွာဆိုရင္ ပိုေကာင္းတယ္ေပါ့ ၊ သူတို႔ကေတာ့ ေစတနာနဲ႔ေပါ့ေနာ္ ဒါေပမယ့္လည္း သီရိက မႏၱေလးကိုမခဲြႏိုင္ဘူးေလ (ေမေမတို႔နဲ႔ မခဲြႏိုင္တာလည္းပါတာေပါ့)။ အဓိကကေတာ့ မႏၱေလးမွာ ေနရတာကို ႀကိဳက္တာပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံ မွာတုန္းက မႏၱေလးကို ခဲြၿပီးေတာ့ အၾကာႀကီး မေနဖူးဘူး ၊ အမ်ားဆံုးမွ ၁၀ရက္ ၁၅ရက္ေပါ့။ ခရီးသြားၿပီးလို႔ မႏၱေလးကို ျပန္ေရာက္ၿပီ ဆိုရင္ေတာင္ အရမ္းေပ်ာ္တာပါ။

မႏၱေလးရဲ႕ culture ေတြကိုလည္း အရမ္းခ်စ္တာပဲ။ အဲ႔ဒါေၾကာင့္မို႔ ပဲြေတာ္ရက္ေတြဆိုရင္ ဘယ္မွမသြားဘူး မႏၱေလးမွာပဲေနတယ္။ ဥပမာ - သီတင္းကၽြတ္တို႔ တန္ေဆာင္မုန္းတို႔လိုမ်ဳိးေပါ့ ၊ သႀကၤန္ဆိုရင္ေတာ့ ႐ိုက္ထုတ္ရင္ေတာင္ မႏၱေလးက မခြာပါဘူး စိတ္ခ် ။ အဲ႔ဒီလို ပဲြေတာ္ရက္ေတြမွာဆိုရင္ မႏၱေလးမွာ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

သီတင္းကၽြတ္မွာ ဆိုရင္ ကိုယ့္အိမ္ေ႐ွ႕မွာ မီးေတြ ထိန္ေနေအာင္ထြန္း ၊ မီးထြန္းၿပီးရင္လည္း တစ္ခ်ိန္လံုးေစာင့္ၾကည့္ေနတာပါ… ေလတိုက္လို႔ မီးၿငိမ္းသြားတာတို႔ ဖေယာင္းတိုင္ ကုန္သြားတာမ်ဳိးတို႔ ဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထြန္းခ်င္တာေလ ၊ တစ္တိုင္ေလာက္ ၿငိမ္းသြားၿပီး ကိုယ္ထြန္းထားတာေလး မလွေတာ့တာမ်ဳိး မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲမွာဆိုင္ကယ္ ဒါမွမဟုတ္ ကားနဲ႔လွည့္ၿပီး ေဗ်ာက္ေဖာက္ရတာကို အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ ၊ ေဗ်ာက္ေတြ မီး႐ွဴးပန္းေတြ အမ်ားႀကီးဝယ္ၿပီး ေမာင္ႏွမေတြ အမ်ားႀကီး တစ္ၿမိဳ႕လံုးလွည့္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားရတာကို သီရိ အရမ္းကိုႏွစ္သက္တာပါ။ ၿမိဳ႕ထဲက အိမ္ေတြမွာ မီးအလွဆင္ထားတာေတြ ၊ ဖေယာင္းတိုင္နဲ႔ ပံုေဖာ္ထြန္းထားတာေတြကို လိုက္ၾကည့္ရတာကလည္း အရသာတစ္မ်ဳိးပါ။

ေနာက္ၿပီး မဟာျမတ္မုနိဘုရား (ဘုရားႀကီး) မွာ ဆီမီးတစ္ေထာင္ ထြန္းတဲ့ပဲြလည္း ႐ိွေသးတယ္။ သီရိတို႔အိမ္ ကလည္း ဘုရားႀကီးနားမွာပဲေလ… ဒါေပမယ့္လည္း ငယ္ငယ္ကတည္းကေန ႀကီးတဲ့အထိ ႐ွား႐ွားပါးပါး တစ္ခါပဲသြားထြန္းဘူးတယ္။ လျပည့္ေန႔မွာဆို ဘုရားမွာက လူေတြအရမ္းစည္ပါတယ္… ၆နာရီေနာက္ပိုင္းဆို ပိုၿပီးစည္ပါတယ္။

မႏၱေလးမွာက ပူေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ညေနပိုင္း ေလာက္မွ အျပင္ထြက္ ေလ့႐ိွၾကတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ဆီမီးထြန္းမယ့္သူေတြက လူေတြ အရမ္းမစည္ခင္ ျပင္ဆင္ထားရပါတယ္။ ညေနသံုးနာရီ ေလာက္ကတည္းက သြားၿပီးေတာ့ မီးစာေတြကို ဆီမီးခြက္ထဲ လိုက္ထည့္ရပါတယ္ ၊ ငါးနာရီေလာက္က်မွ ေရနံဆီေတြ လိုက္ျဖည့္တာပါ။ မီးထြန္းဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ေနရာမွာ တျခားသူေတြမဝင္ရပါဘူး စာရင္းေပးထားတဲ့လူေတြပဲဝင္လို႔ရတာပါ။

၆နာရီထိုးခါနီး ေလာက္က်မွ မီးလိုက္ထြန္းပါတယ္… အဲ့ဒီမွာ ဒုကၡေရာက္တာ တစ္ခု႐ိွပါေသးတယ္။ ဘုရားမွာဆိုေတာ့ စကပ္တိုတို႔ ေဘာင္းဘီတိုတို႔ ဝတ္လို႔မေကာင္းဘူးေလ... ကေလးပဲ႐ိွေသးတယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း… သီရိတို႔ အိမ္ကလည္း ေပးမဝတ္ဘူးေလ ဘုရားသြားမယ္ဆိုရင္ စကပ္ဆိုလည္း အ႐ွည္ပဲဝတ္ရတယ္ (ေဘာင္းဘီ႐ွည္က်ေတာ့လည္း ပူေတာ့မဝတ္ႏုိင္ဘူးေလ) ။ အဲ့ဒီေတာ့ သီရိနဲ႔ ညီမေလးတခ်ဳိ႕က စကပ္႐ွည္နဲ႔ မမေတြနဲ႔ အေဒၚကေတာ့ ထမီနဲ႔ေပါ့။

မီးေတြလည္း လုိက္ထြန္းေရာ ထြန္းကာစကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူးေပါ့။ ေတာ္ေတာ္လည္း ထြန္းၿပီးေရာ ထမီေတြ စကပ္ေတြကို မီးမစဲြေအာင္ သတိႀကီးႀကီးထားၿပီး ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ ဆီမီးခြက္ေတြကို စီထားတာက အေတာ္ေလးစိပ္ပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက သီရိဝတ္သြားတဲ့စကပ္က အေပၚကေနေအာက္ကို ဝဲသြားတဲ့ပံုစံဆိုေတာ့ အေတာ္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေလးပါ။ မီးအ႐ိွန္ဟပ္ေတာ့ လူကလည္း ေခၽြးေတြၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေနပါၿပီ… လိမ္းထားတဲ့ သနပ္ခါးနဲ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကုိ ၾကည့္ေကာင္းေနမွာေပါ့ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကပါ။

ေနာက္တစ္ခုက သီတင္းကၽြတ္မွာ မီးပံုးကား ဆဲြရတာကလည္း အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါ (ကေလးတုန္းကေပါ့)။ သီတင္းကၽြတ္မေရာက္ခင္ တစ္လေလာက္ အလိုကတည္းက မီးပံုးေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြ ပံုေနပါၿပီ။ မီးပံုးကားေလးေတြ ယုန္ပံုစံေလးေတြ သေဘၤာပံုေတြ တိုးနယားေတြ စံုေနတာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ သီရိလိုခ်င္တာေတြ မ်ားေနရင္ ဘယ္တစ္ခုဝယ္ရမလဲ ဆံုးျဖတ္ရတာကလည္း အေတာ္ခက္ခဲပါတယ္။ ေမေမက တစ္ခါတည္းနဲ႔ ႏွစ္ခုဝယ္ေပးေလ့ မ႐ိွပါဘူး (၂ခါသြားရင္ေတာ့ ၂ခုရတတ္ပါတယ္) … သီတင္းကၽြတ္ၿပီးသြားရင္ သိမ္းရတာ႐ႈပ္လို႔ပါ (သိမ္းသာသိမ္းတာပါ ေနာက္တစ္ႏွစ္က်ရင္ ၿပဲကုန္ၿပီဆိုေတာ့ အသစ္ထပ္ဝယ္တာပါပဲ မၿပဲလည္း ဝယ္တာပါပဲ…ဟီး)။

သီတင္းကၽြတ္မွာ စိတ္လႈပ္႐ွားစရာ ေကာင္းတစ္ခုကေတာ့ မီးပံုးေတြကို မီးစဲြၿပီး မီးေလာင္တာပါပဲ။ အဲဒီလိုေလာင္ၿပီဆိုရင္ အေျပးအလႊား ေရေျပးယူၿပီး အေမာတေကာ မီးၿငိမ္းရတာပါပဲ။ ေလာင္ေနတုန္းကေတာ့ အားလံုးပူးပူးျပာျပာနဲ႔ အလန္႔တၾကားေပါ့… ၿပီးသြားရင္ အဲဒါက ရီလို႔မဆံုးတဲ့ ဟာသတစ္ခုပါပဲ ၊ တစ္ေယာက္ပံုစံ တစ္ေယာက္က ျပန္ေျပာၿပီးေတာ့ ရီလို႔ကို မဆံုးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။

တစ္ခါတုန္းကေတာ့ အမဝမ္းကဲြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံပင္ကို မီးဟပ္ဖူးပါတယ္… (မီးဟပ္တယ္ဆိုေပမယ့္လည္း ဆံပင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မီးကၽြမ္းသြားတာပါ) မီးသရဲလုပ္ၾကရင္းနဲ႔ေပါ့။ မီးသရဲဆိုတာေရာ သိၾကရဲ႕လားဟင္? မီးသရဲလုပ္တဲ့ယမ္းမႈန္႔ တစ္မ်ဳိးကို ဆီမီးခြက္ထဲထည့္ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ကမႈတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္က ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔ ႐ိႈ႕လုိက္တဲ့သေဘာပါ။ အဲဒီမွာ ယမ္းမႈန္႔လြင့္သမွ်ေနရာမွာ မီးထေတာက္တာပါ… ဒီလိုဆိုေတာ့ ယမ္းမႈန္႔မ်ားရင္ မ်ားသလို မီးလံုးအႀကီးႀကီးရတာေပါ့… အဲဒါကို မီးသရဲလို႔ေခၚတာပါ။ အခုေတာ့ ဆံပင္ကို ဘယ္လို မီးစဲြသြားသလဲဆိုတာ သိေလာက္ၾကေရာေပါ့… အကိုဝမ္းကဲြက ယမ္းမႈန္႔ကိုမႈတ္လိုက္တာ အဲဒီအမေခါင္းနားကို ေရာက္သြားတာေလ။

သီရိတို႔က သီတင္းကၽြတ္မွာဆိုရင္ ငယ္ငယ္တုန္းက သီရိတို႔ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုးကို စာသင္ေပးတဲ့ ဆရာမေတြနဲ႔ လူႀကီးေတြ (အိမ္ကလူႀကီးေတြကို မဆိုလိုပါ) ကို အၿမဲတမ္းကန္ေတာ့ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာ သြားကန္ေတာ့ေလ့ ႐ိွပါတယ္။ သြားကန္ေတာ့ၿပီးလို႔ မုန္႔ဖိုးရၿပီဆိုရင္ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုး ရသမွ်မုန္႔ဖိုးေတြအားလံုးကို စုၿပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔ည (ေနာက္ဆံုးမီးထြန္းရတဲ့ည) မွာ ေဖာက္ဖို႔ ေဗ်ာက္ေတြ မီး႐ွဴးပန္းေတြ ရသေလာက္ဝယ္ထားပါတယ္။

သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေက်ာ္ ၁ရက္ေန႔ည မွာေတာ့ ည၁၂နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ အိမ္ေ႐ွ႕ဝရန္တာကေန မီး႐ွဴးပန္းေဖာက္ၾကတာပါ။ ေစာတုန္းကေတာ့ အိမ္ေအာက္မွာ ေဗ်ာက္ေဖာက္ၾကတာေပါ့။ မီးပံုးပ်ံကေတာ့ လႊတ္တိုင္းမတက္လြန္းလို႔ သိပ္မလႊတ္ျဖစ္ပါဘူး… ဒါေတာင္ အနည္းဆံုး ၃ ၄ လံုးေလာက္ေတာ့ ရလိုရျငားလႊတ္ၾကပါေသးတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ ပ်ံတက္သြားတဲ့အခါ ကိုယ္လႊတ္တဲ့မီးပံုးပ်ံကို ေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ လိုက္ၾကည့္ရတာလည္း စိတ္ခ်မ္းေျမ႕မႈတစ္ခုပါပဲ။

ဒါကေတာ့ သီရိျဖတ္သန္းေနက် သီရိတို႔ မႏ ၱေလးရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္ပဲြေတာ္ေလး အေၾကာင္းပါ… အဲ့ဒီလို ေမာင္ႏွမေတြ စံုစံုညီညီနဲ႔ အပူအပင္မ႐ိွပဲ သီတင္းကၽြတ္ပဲြေတာ္ေလးကို ေနာက္တစ္ခါ ျဖတ္သန္းခ်င္လိုက္တာ… မျဖစ္ႏုိင္မွန္းသိေပမယ့္လည္း ရင္ထဲက ေတာင့္တမႈေလးတစ္ခုပါ။

သီရိဆိုတဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္

သီရိက အခုမွစၿပီး blog ေရးဖူးတာပါ… ဘယ္က စေရးရမွန္းလည္း မသိေတာ့ သီရိအေၾကာင္းကို စၿပီးမိတ္ဆက္မယ္ေနာ္။

နာမည္ အျပည့္အစံုက သီရိဝင္းထိုက္ ၊ ပညာ အရည္အခ်င္းကေတာ့ Singapore Polytechnic မွာ electrical engineering ကို သင္ယူေနတာ ၁ႏွစ္ခဲြေက်ာ္ေက်ာ္႐ိွပါၿပီ။ အိမ္န႔ဲခြဲၿပီး အလြမ္းေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ SG မွာလာၿပီးပညာသင္ယူေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြထဲက သာမန္ ေက်ာင္းသူေလး ၁ေယာက္ပါ။

သီရိကို ႐ိုးသားစြာနဲ႔ ခင္မင္တဲ့လူေတြ အားလံုးကို သီရိကလည္း ခင္ပါတယ္။ ႐ိုးသားစြာနဲ႔ ဆိုတာမွာ တျခားသေဘာမပါပါဘူး… “Just be true to me!” । သီရိ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာ့ ခင္မင္တတ္တဲ့လူ ၁ေယာက္လို႔ျမင္ပါတယ္။ တျခားလူေတြ ဘယ္လို ျမင္လည္းေတာ့ မသိဘူး … အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ သီရိသိေအာင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္လို႔…