Saturday, September 27, 2008

စကၤာပူမွ ျမန္မာသံ႐ံုး

ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္မွာမို႔ ျမန္မာသံ႐ံုးကို သြားရ၏။ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ခံစာ သြားယူျခင္းပါ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ျမန္မာသံ႐ံုးကို ျဖစ္ႏိုင္သေ႐ြ႕ မသြားခ်င္ပါ။ အေၾကာင္းအရင္း မ်ားကေတာ့ မ်ားစြာ ႐ိွပါ၏။ အခုတစ္ ေခါက္ သြားေတာ့လည္း အဆင္ေျပပါေစလို႔ ဆုေတာင္းတဲ့ထဲက အဆင္မေျပတာေတြက ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ကဲ.. ထားပါေတာ့ .. အဆင္မေျပ တာေတြကိုေတာ့ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။ အဲ.. ေျပာခ်င္တာက အခြန္ေဆာင္ရတဲ့ အေၾကာင္း။

သီရိ႕ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အသိတစ္ေယာက္က အလုပ္လုပ္ ေနၿပီဆိုေတာ့ သူက လူႀကံဳ႐ိွတာနဲ႔ အခြန္ေဆာင္ ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ အဲ့သူငယ္ခ်င္းက အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျပန္သြားေတာ့ သူ႔အစား သီရိက ေဆာင္ေပးရတာေပါ့။ ေဆာင္မယ္ ဆိုေတာ့လည္း အခြန္ေဆာင္ဖို႔ အတြက္ စာ႐ြက္ စာတန္းထပ္ဖို႔ အရင္ဆံုး နာမည္ေပးရပါတယ္။ အဲ့ဒီနာမည္ ေပးထားတာကို ေခၚေတာ့မွ စာ႐ြက္စာတန္းေတြ ျပၿပီး ဘယ္ေလာက္ ေဆာင္ရမယ္ဆိုတာကို တြက္ေပးတာပါ။ တြက္ေပးၿပီးရင္ ပိုက္ဆံတန္းေပးလို႔ မရပါဘူး.. ပိုက္ဆံေပးဖို႔ အတြက္ ထပ္ၿပီး ေစာင့္ရ ပါတယ္။ ဪ..စကၤာပူ ေရာက္တာေတာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံက အစဥ္အလာ ပ်က္မွာစိုးလို႔ ထင္ပါရဲ႕..ျမန္မာသံ႐ံုးက ေကာင္တာေလး ၂ခု႐ိွတာကို ဟိုလႊတ္လိုက္ ဒီလႊတ္လိုက္(ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေကာင္တာ၂ခုထဲ မို႔လို႔..မဟုတ္ရင္ မလြယ္ဘူး)။

သီရိ အလွည့္ေရာက္ ေတာ့ သြားတာေပါ့.. ဟိုက ေမးတယ္.. စာ႐ြက္ထဲမွာ ေတြ႔ေနတာေတြကို ျပန္ေမးေနတယ္.. ဒီက အစားလုပ္ေပးပါတယ္ဆို ..ဘယ္သိမလဲ။ မသိဘူး ခ်ည္း ေျပာေတာ့ သူလည္း သိပ္မေမးေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လထိ ေဆာင္မွာလဲတဲ့.. ဖုန္းေခၚ ၿပီး ကာယကံ႐ွင္ကို ေမး.. ေမးၿပီးေတာ့ ျပန္ေျပာ။ ေျပာေတာ့ သူက PR မျဖစ္ခင္ကေတာ့ ၁၀% တဲ့.. စျဖစ္တဲ့ လက စၿပီး ၁၅၀သြင္းရမယ္တဲ့။ သြင္းမွာလားတဲ့ ..ဘယ္သိမလဲ .. ဖုန္းျပန္ဆက္ေရာ။ ဆက္ၿပီး ေျပာျပေတာ့ ဟိုက မသြင္းဘူးတဲ့.. အဲ့အခ်ိန္ မွာ ေ႐ွ႕က အခြန္ လာေဆာင္တဲ့ အန္တီႀကီးကလည္း လက္ဟန္ ေျခဟန္နဲ႔ ဘာေတြ လုပ္ျပေနတာလည္း မသိဘူး.. လုပ္ေတာ့ လုပ္ျပေနတယ္ .. ေကာင္တာေ႐ွ႕မွာ ဆိုေတာ့ ပါးစပ္ကေနလည္း ေျပာလို႔က မရဘူးေလ။ ပံုစံကေတာ့ မသြင္းနဲ႔လို႔ ေျပာေနတဲ့ ပံုစံပါပဲ။ ဟို ကာယကံ႐ွင္ကလည္း မသြင္းဘူးဆိုေတာ့ ျပန္လာခဲ့တာေပါ့။

ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္မွာ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ေနတဲ့တုန္း ဟိုသံ႐ံုးမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ အန္တီႀကီး ေရာက္လာ ပါေလေရာ။ ေရာက္လာၿပီး သမီးတို႔ မေဆာင္လိုက္တာ ကံေကာင္းတယ္တဲ့ ။ ၁၅၀ ဆိုတာ အရမ္းမ်ားတယ္တဲ့။ ၁၀၀ ေလာက္ထိ ဆစ္လို႔ရတယ္ဆိုပဲ။ အသနားခံစာဆိုလား ဘာလား အဲ့လိုလည္း တင္လို႔ရတယ္တဲ့။ သူတို႔ စိတ္ၾကည္ရင္ ၾကည္သလို.. ၁၀၀ကေန ၁၅၀ အတြင္း အခြန္က ျဖစ္ႏိုင္တယ္တဲ့။ သူတို႔ စိတ္မၾကည္ရင္ မ်ားမယ္ေပါ့.. စိတ္ၾကည္ရင္ေတာ့ နည္းမယ္တဲ့။ ပထမတစ္ေခါက္ ေဆာင္ၿပီးသြားရင္ ေနာက္အေခါက္ေတြကလည္း အဲ့အတိုင္းပဲ ေဆာင္ရတာတဲ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ပထမတစ္ေခါက္က အေရးႀကီးတယ္တဲ့။ ဘုရားေရ.. သူတို႔အခြန္ကလည္း ပစၥည္းဝယ္တာက်ေနတာပဲ .. ေစ်းက ဆစ္ရေသး။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ စိတ္ထင္သလို လုပ္တာဆိုပဲ.. ဘယ္လိုႀကီးပါလိမ့္။ ေျပာရရင္ေတာ့ နားကိုမလည္ေတာ့ပါဘူး (အဲ့လိုပဲ နားမလည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ လည္ရင္ စိတ္တိုေနရဦးမယ္)။
Extended text comes here.

Friday, September 12, 2008

Learning New Skill.

သီရိတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ စကိတ္စီးသင္ေနတာ ၂ပတ္႐ိွသြားပါၿပီ (တစ္ပတ္မွာ၁ရက္ပဲ စီးတာပါ) ။ အရင္အတန္းထဲက စလံုးသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ သင္ေပးတာပါ။ ပထမတစ္ရက္ စ စ စီးခ်င္းတုန္းက ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ ပါတယ္ (ဒုတိယရက္မွာ ဒုကၡမေရာက္ဟု မဆိုလိုပါ :P) .. ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ။ လူက ဘာမွ ေတာင္ မလုပ္ရေသးဘူး.. ေခၽြးေတြက ႐ဲႊေနၿပီ။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ႏိုင္သြားေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ က်င့္ရပါ တယ္။ လဲမွာကလည္း ေၾကာက္ ၊ တတ္ကလည္း တတ္ခ်င္ဆိုေတာ့ လမ္းကို ျဖည္းျဖည္းေလး စေလွ်ာက္ရတာေပါ့ .. ကိုယ့္ကို ကုိယ္ေတာ့ ျပန္မျမင္ရေတာ့ ဘယ္လို ျဖစ္ေနလဲ မသိဘူး.. ဒါေပမယ့္ တျခား သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စက္ ႐ုပ္ေတြ လမ္းသြားေနတာနဲ႔ တူပါတယ္။ ကိုယ့္ေဘးမွာ ပတ္စီးေနၾကတဲ့လူေတြက အားလံုး pro ေတြ .. သီရိတို႔ ၃ေယာက္က ကြင္းထဲမွာ ကားယားကားယားနဲ႔.. ျမင္သာၾကည့္ၾကပါ။ လဲလိုက္တာလည္း တဘိုင္းဘိုင္းပါပဲ.. ဖင္ထိုင္လ်က္ လဲတာ မ်ားတယ္ .. ၿပီးေတာ့ လက္ကလည္း ေအာ္တို ေထာက္ၿပီးသား ဆိုေတာ့ လက္မွာလည္း အညိဳအမည္းေတြ စဲြလို႔ပါပဲ ။ ေနာက္ေန႔ မနက္ ႏိုးေတာ့လည္း လူက တစ္ကိုယ္လံုးကို နာေနတာပဲ.. အဲ .. နာတယ္ နာတယ္ .. နာတာ ေပ်ာက္ခါနီးေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္ ေသာၾကာ ထပ္ေရာက္လာပါတယ္ ။ ထပ္ေရာက္ေတာ့ ထပ္စီး၊ ထပ္စီးေတာ့ ထပ္လဲ၊ ထပ္လဲေတာ့ ျပန္နာတာေပါ့ ။ ဒီသံသရာက ဘယ္ေတာ့မွ လြတ္မလဲလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တရင္း မၾကာခင္ ေဆးလိမ္းလိုက္ပါဦးမည္။