စကၤာပူမိုးနဲ႔ မႏၱေလးသူ

စကၤာပူမွာ မိုးအရမ္း မ်ားတယ္ ဆိုတာ ေျပာစရာမလိုပဲ သိၾကလိမ့္လို႔ ထင္ပါတယ္ ( ကၽြန္းႏိုင္ငံမို႔လို႔ပါ ) ။ သီရိတို႔ မႏၱေလးမွာဆို မိုးရာသီမွာေတာင္ မိုးက ႐ြာခဲပါတယ္။ မိုး႐ြာရင္လည္း အိမ္က ထီးနဲ႔ လာႀကိဳေပးေလ့ ႐ိွပါတယ္ အဲ့ဒီေတာ့ သီရိမွာ ထီးယူတတ္တဲ့ အက်င့္ မ႐ိွပါဘူး ၊ ဒီလိုဆိုေတာ့ ျပႆနာတက္ၿပီေပါ့။

အထူးသျဖင့္ ေဆာင္းတြင္းမွာဆို စကၤာပူမွာ မိုးအရမ္းမ်ားပါတယ္ ၊ မိုးမ႐ြာတဲ့ေန႔ကို မ႐ိွသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သီရိကလည္း ထီးယူရမွာ ပ်င္းေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလဆို မိုးတိတ္တဲ့အထိ ေက်ာင္းမွာ ေစာင့္ေနရတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း စကၤာပူမိုးကို မႏၱေလးသူ အ႐ံႈးေပးလိုက္ ရပါတယ္။ အခုေတာ့ ေန႔တိုင္း ဘယ္သြားသြား ထီးသယ္ ေနရပါၿပီ။

Extended text comes here.

အိမ္ေျပာင္းရတဲ့ဒုကၡ

ဒီဒုကၡကို ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခံစားဖူးလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာတုန္းကေတာ့ ေမြးကတည္းက ဒီအိမ္မွာပဲ ဆိုေတာ့ အိမ္ေျပာင္းရတဲ့ ဒုကၡ ဆိုတာကို ဘာရယ္လို႔ေတာင္ မသိခဲ့ပါဘူး။ သီရိလည္း စကၤာပူ ေရာက္မွပဲ ဒီဒုကၡကို ခံစားရေတာ့ တာပါပဲ။ ပထမ တစ္ေခါက္တုန္းက အိမ္႐ွင္က လမကုန္ ေသးပဲ အတင္းႏွင္ခ်တာပါ… ေတာ္ေတာ္မုန္းဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။

Vacation မို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ၿပီး ျပန္ေရာက္ ခါစပဲ ႐ိွပါေသးတယ္။ အိမ္႐ွာ ခ်ိန္လည္း မရပါဘူး… ဒါနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အိမ္ တက္ေနရေတာ့တာပါပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ အသိအိမ္ကလည္း လူတင္ခ်င္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ျဖစ္သြားလို႔။ မဟုတ္ရင္ သီရိနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတာ့ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္မွာပဲ အိပ္ရမလား ၊ hotel ကိုပဲေရာက္ သြားမလား မသိ ေတာ့ပါဘူး။ အစက ေျပာင္းမယ့္ ရက္ကို သေဘာတူ ၿပီးသားပါ (အဲဒါကလည္း လမကုန္ခင္ပါပဲ) ။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္႐ွင္က ညစ္ပတ္ၿပီး အတင္း ႏွင္ခ်တာပါ။

အဲဒီေန႔တုန္းက မွတ္မိပါ ေသးတယ္။ ေက်ာင္းကလည္း ၅နာရီမွ ၿပီးတာပါ ၊ ပစၥည္းေတြကလည္း ေကာင္းေကာင္း မသိမ္းရေသးပါဘူး ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တူတူေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက စီးၿပီး ေျပာပါတယ္ “ငါတို႔ ဒီေန႔ညေန ေျပာင္းေပးရမယ္” တဲ့။ လူလည္း ေတာ္ေတာ္ ျပဴးျပဴးျပာျပာ ျဖစ္သြားတာပါ။ အဲဒီေတာ့မွ ေတြ႔ရာေတြ ေကာက္သိမ္း ၊ ႐ိွသမွ် ပစၥည္းကို ေတြ႕ကရာ အိတ္ထဲ ေကာက္ထည့္ေတာ့တာပါပဲ ၊ ပြစိကို တက္ေနတာပါပဲ။

ည၉နာရီ ေလာက္မွ အိမ္ေျပာင္းလို႔ ၿပီးသြား ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ မနက္လည္း ေက်ာင္းက သြားရဦးမွာ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းကို ဘယ္လိုသြားရမလဲ ဆိုတာ ဘတ္စ္ကား စမ္းစီးၾကည့္ရပါေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ ေနာက္ေန႔မနက္ ေက်ာင္းမေရာက္မွျဖင့္ ဒုကၡေလ။ လူက ေတာ္ေတာ္ကို ပင္ပန္းေနပါၿပီ ၊ တစ္ကုိယ္လံုးလည္း နာေနၿပီ အထုတ္ေတြ သယ္ထားရေတာ့။ ဒီမွာက်ေတာ့လည္း ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ၿပီး သယ္ရတာပါပဲ သယ္ေပးမယ့္သူ မ႐ိွေတာ့ (ဒါေတာင္ သူငယ္ခ်င္း တခ်ဳိ႕ လာကူညီေပးလို႔သာေပါ့)။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာတုန္းကေတာ့ အိတ္ေသးေသးေလးကိုေတာင္ မႏိုင္ဘူး ဘာညာနဲ႔ သယ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေရာက္ေတာ့ ဘဝက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားသလိုပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားကိုးၿပီးေနရတာကို ေပ်ာ္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဝမ္းနည္းစိတ္ ၊ အားငယ္စိတ္ေတြ ဝင္တတ္ပါတယ္ ။ ႐ိုး႐ိုး အိမ္ေျပာင္း ရတာဆို ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက အိမ္႐ွင္နဲ႔ နည္းနည္း ျပႆနာ တက္လိုက္ ပါေသးတယ္။ ပဲြစားကို ေတာ္ေတာ္ ညိႇလိုက္ ရပါတယ္။ အဲ႔ဒီလို အခ်ိန္ ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ကို တန္းေျပးခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။

အခု တစ္ခါ အိမ္ေျပာင္း တာကေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ၊ ႏွင္ခ်မယ့္ လူလည္း မ႐ိွဘူး ၊ ပစၥည္းေတြကလည္း ေကာင္းေကာင္းသိမ္းထားတယ္ ဆိုေတာ့။ မနက္ျဖန္မွ ေျပာင္းမွာဆိုေတာ့ သီရိလည္း ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ဆိုတာ မေျပာတတ္ေသးပါဘူး။ အခုအခ်ိန္ထိေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ။ :)