ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ

ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ေရာက္တုန္း တစ္ညေနမွာ သီရိတို႔ ညီမတစ္ေတြ ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ blazon ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ လိုခ်င္တာေတြ ဝယ္ၿပီးေတာ့ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ကားရပ္တဲ့နားေလးမွာ လိုက္ေတာင္းေနတဲ့ ကေလးမေလးေတြကို ေတြ႔ပါတယ္။ သူ႔အေမလည္း ပါပါတယ္ … သူ႔အေမကလည္း ကေလးငယ္ေလး တစ္ေယာက္ကို ခ်ီထားပါတယ္။ သူက သီရိတို႔ ကားထဲဝင္တဲ့အထိ ဇြတ္တင္းလိုက္ ေတာင္းေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အမဝမ္းကဲြက ကားထြက္ခါနီးမွာ ၅၀တန္ ႐ိွတယ္တဲ့ ေပးလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ကားကို ခဏရပ္ခိုင္းပါတယ္။ သီရိ တားလိုက္မိပါတယ္ မရပ္နဲ႔လို႔ အဲ့ဒီ ကေလးမေလး ကိုလည္း မေပးနဲ႔လို႔။ ကေလးက ေတာင္းလို႔ ရမွန္းသိရင္ တစ္သက္လံုး ေတာင္းပဲ ေတာင္းစား ေတာ့မွာေပါ့ … တျခား အလုပ္လုပ္ဖို႔ စဥ္းစား ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔။ အဲ့လိုဆို သူ႔ကို သနားရာ မေရာက္ပဲ ေတာင္းတဲ့ဘဝက မလြတ္ေအာင္ လုပ္သလို ျဖစ္ေနမွာလို႔ ေျပာလိုက္မိပါတယ္။ ကားထြက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းလိုက္တာ… ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဲ့ဒီလို ေတာင္းစားေနရတဲ့ ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနၿပီလဲ … သူတို႔ဘဝေတြက ဒီလိုပဲ အဆံုးသတ္ သြားမွာလား ဆိုတဲ့ အေတြးႀကီးက ေခါင္းထဲ ေရာက္လာပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေငြ တန္ဖိုးမ႐ိွေတာ့ တာကိုလည္း သတိထား မိလာပါတယ္။ ၅၀ တန္က ေတာင္းတဲ့ သူေတြကိုေပးတဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ အရင္က ၅ က်ပ္ ၁၀ ေလာက္ပဲ ေပးၾကတာပါ။ အမွန္ကို ေျပာရရင္ေတာ့ ၅ က်ပ္တန္ ၁၀ တန္ေတြေတာင္ မျမင္မိေတာ့ သလိုပါပဲ … ၂၀ တန္ေရာပါ ။ ေတာ္ေတာ္ကို ႐ွားေနပါၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္သြားတာလဲ ဆိုတာေတာ့ မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး (မေတြးခ်င္ေတာ့တာ ဆိုရင္ ပိုမွန္ႏိုင္ပါတယ္)။

Extended text comes here.